Als ik zou vertellen over mijn leven als een reis, dan zou die reis niet over gebaande paden zijn gegaan. Het zijn vooral hobbels en obstakels geweest. Rugzakken vol pech, ellende en tegenslag. En als ik weer eens van de stabiele carrière-trein val, opnieuw moet opstappen in een nieuw station, dan is de reis naar het nieuwe station heus geen gemakkelijke weg (geweest) - dat ondervind ik elke keer weer.
Klagers en zeurders kan ik sinds mijn diensttijd niet meer uitstaan. Die periode, van mijn 19de tot mijn 21ste, heeft mij gevormd. Leren doorzetten en nooit opgeven. Pijn leren dragen, kameraadschap, anderen helpen als die het moeilijk hadden. Ik was nog maar zo'n ventje, voor toen niet klein met mijn 1,72(5), gespierd, breed, en vooral sportief. Ik kwam de meeste discotheken niet eens in omdat ze dachten dat ik geen 18 was. De meeste dames van mijn leeftijd vonden mij te jong, op enkele uitzonderingen na ;-). Sporten op niveau deed ik al voor mijn diensttijd, zelf sporten in combinatie met lesgeven, bij elkaar meer dan 30 uur in de week.
Dat ik ook nog redelijk (veel) verstand had, besefte ik pas veel later. Lang heb ik onder mijn kunnen gewerkt. Ik wilde wel leren, studeren - nu nog steeds - maar wist nooit wat. Dat wat ik dan wel koos, had ik me laten aanbevelen. En ik was ook behoorlijk eigenwijs. Mijn tweede (beroeps)diensttijd had me nu al mijn pensioen opgeleverd. En geloof me, daar sta ik vooral nu heel dubbel in.
Die eeuwige bewijsdrang, vanuit huis meegekregen, heeft mij op sommige momenten veel gebracht. Spartaans opgevoed zijn heeft in moeilijke tijden een voordeel, ten opzichte van het zachte van nu. Daarbij zeg ik niet, dat vroeger alles beter was. Ook ik kwam er achter dat mijn intrinsieke motivatie geleid werd door een bewijsdrang naar mijn ouders toe, echter leidde dit niet tot goedkeuring en complimenten. Al een hele tijd sta ik daar pragmatisch in, mijn intrinsieke motivatie komt vooral uit mijzelf. Ik stel hoge eisen aan mijzelf, qua resultaat en kwaliteit. Daarvoor heb ik geen bonus nodig, het hoort bij de job, bij je taak. Nog steeds ben ik taak- en missiegericht. En daarom houd ik wel degelijk rekening op welk station ik weer opstap. Hoop nu dat ik kan blijven zitten tot het eind - misschien hobbel ik dan nog af en toe een stukje mee als ik al met pensioen ben.
En ik - wens allen een goede reis - liever boemelen dan de TGV. Want dan ben je eerder bij het eindpunt!
Geschreven door Mark van Zon